Active Society

Για όσα ακολουθούν με ενημέρωσε η μάνα μου. Αν μειώναμε τον πληθυσμό της γης στο μέγεθος ενός μικρού χωριού 100 κατοίκων, διατηρώντας τις σημερινές αναλογίες είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πώς θα είχε η κατάσταση στο χωριό αυτό. 56 κάτοικοι θα ήταν Ασιάτες, 21 Ευρωπαίοι, 14 Αμερικανοί (βορράς και νότος) και 1 από την Ωκεανία. Από αυτούς θα ήταν: 52 Άνδρες και 48 γυναίκες. 70 έγχρωμοι διαφόρων χρωμάτων και 30 λευκοί καυκάσιοι. 89 ετεροφυλόφιλοι και 11 ομοφυλόφιλοι. 6 άνθρωποι θα έχουν το 59% του πλούτου και θα είναι όλοι Βορειοαμερικανοί. 80 θα έχουν σχετικά κακές ως άθλιες συνθήκες διαβίωσης. 70 θα είναι αγράμματοι. 50 θα είναι ανειδίκευτοι επαγγελματικά. 40 δεν θα έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό. 19 θα ζουν σε εμπόλεμη περιοχή. 1 θα πεθάνει μέσα στον χρόνο και 2 θα γεννηθούν. 1 θα έχει κομπιούτερ. 1 θα έχει ανώτατη εκπαίδευση. Αν σήμερα το πρωί ξύπνησες υγιής, μάθε ότι είσαι πιο χαρούμενος από 1 εκατομμύριο ανθρώπους που δεν θα ζήσουν να δουν την επόμενοι εβδομάδα να τελειώνει. Αν δ

Ηταν καλοκαίρι του 1993, γύρω στις 7.30 το πρωί μιας Κυριακής όταν γυρίζοντας από ένα ξενύχτι δουλειάς από το Σίσσι Λασιθίου στο Ηράκλειο με το μηχανάκι μου διέκρινα σε έναν κάδο σκουπιδιών της εθνικής οδού, να έχουν πετάξει ένα αρίστης ποιότητας χαλί. Παρά την νύστα μου και τις υποχρεώσεις που με περίμεναν στο Ηράκλειο σταμάτησα από περιέργεια. Παρατηρώντας το αντικείμενο, άκουσα από κάτω, μέσα στον κάδο, κάτι να σαλεύει και παράξενα κλάμματα. Πέταξα το χαλί και πέντε - έξι σακκούλες και βρήκα μία σφιχτά δεμένη σακκούλα με τέσσερα φρεσκογεννημένα κουταβάκια. Πρέπει να τα είχαν πετάξει πολύ λίγη ώρα πρίν και τα σκέπασαν. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς ήταν ζωντανά, στριμωγμένα εκεί μέσα, χωρίς αέρα. Όντας από τότε ψυχοπονιάρης δεν μου αρκούσε απλά να τα ελευθερώσω και τα πήρα μαζί μου με το Γιαμαχάκι μου στο Ηράκλειο χωρίς να ξέρω τι να τα κάνω. Ο μόνος σκύλος που ήξερα ήταν μια "λύκαινα" που μας γαύγιζε φρικτά κάθε που περνούσαμε μπροστά από μία καγκελόπορτα γυρνώντας από το σχολ

Μου έστειλε ένας καλός φίλος από τα παλιά το παρακάτω κείμενο. Πιστεύω ότι με λίγες ή περισσότερες αποκλίσεις για πολλούς από τα παιδιά που γεννήθηκαν πριν το 1980 είναι ο καθρέπτης της παιδικής τους ηλικίας. Πρόκειται νομίζω για την τελευταία τυχερή γενιά που μεγάλωσε στην αθωότητα που πρέπει να διέπει την τρυφερή αυτή περίοδο της ζωής μας. Συγκινητικό... H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε ναπεριμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε

"Αν κατεβούμε στο γήπεδο να παίξουμε μπορεί να χάσουμε. Αν δεν κατεβούμε είμαστε ήδη χαμένοι". Προκαταβολικά ζητώ συγγνώμη από τους (λίγους η αλήθεια) αναγνώστες μου. Μετά από ένα (πολύ) μεγάλο διάστημα αποχής από κάθε συγγραφή και δημοσίευση, σύντομα θα επανέλθω στους ρυθμούς που είχα στο ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας. Κάθε άνθρωπος όσο παλικαράς κι αν θέλει να περνιέται, αντιμετωπίζει τις απογοητεύσεις του και τις περιόδους αδυναμίας. Έτσι κι εγώ, αυτούς τους μήνες της σιωπής, αντιμετώπισα προσωπικές συνθήκες που με έκαναν κι ένιωθα ότι αφενός δεν έχω την ψυχική δύναμη και την πνευματική ικανότητα να προσφέρω μέσα από αυτο το ιστολόγιο και αφετέρου ότι δεν είναι κανείς "εκεί έξω" που να ενδιαφέρεται στο ελάχιστο για τον λόγο μου. Αφορμή πάντως είχε σταθεί η απογοήτευση που μου είχε προξενηθεί από τις πυρκαγιές του Αυγούστου 2007 σε συνδιασμό με την κυνική προεκλογική ατμόσφαιρα που βίωνα. Είπα ένα "αϊσιχτίρι" διότι ένιωθα απελπιστικά μόνος μου σε αυτό τ