Active Society

Η προστασία του περιβάλλοντος είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη. Ακολουθεί η επίσημη θέση του WWF Ελλάς για την αναθεώρηση του Συντάγματος όπως αυτή εκφράστηκε σε επιστολή του Οργανισμού προς το Ελληνικό Κοινοβούλιο και την οποία βρίσκω ενδιαφέρουσα και αναδημοσιεύω. Γιατί νέα αναθεώρηση του άρθρου 24 ; Η κατάθεση τον Μάιο 2006 από τη Νέα Δημοκρατία της πρότασης αναθεώρησης άρθρων του Συντάγματος άνοιξε για δεύτερη φορά μέσα σε έξι χρόνια τη συζήτηση γύρω από τη συνταγματική κατοχύρωση περιβάλλοντος και τη δήθεν «σύγκρουση» της προστασίας του με την ανάπτυξη. Ως βασική αιτία που οδήγησε το κυβερνόν κόμμα στην πρόταση για εκ νέου τροποποίηση του άρθρου 24 του Συντάγματος αναφέρεται πως «... η νομολογία, ερμηνεύοντας το άρθρο 24 σε συνδυασμό με το άρθρο 117 παράγραφος 3 και κάνοντας σημαντική προσπάθεια να περισώσει το δασικό πλούτο της Χώρας, είχε οδηγηθεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, σε ανελαστικές παραδοχές σε ό,τι αφορά τις δασικές εκτάσεις, που παραγνώριζαν πραγματικές καταστάσεις διαμ

Ενεργός πολίτης. Ένα επίθετο με ένα ουσιαστικό, σε τέλεια αρμονία. Μόνο που σήμερα, ενεργός πολίτης δε σημαίνει αυτός που ασχολείται με τα κοινά, με αυτά που καθορίζουν τη ζωή του. Ενεργός (δυστυχώς) κατάντησε να νοείται εκείνος που συμμετέχει στο πανηγύρι της κατανάλωσης και της ματαιοδοξίας. Είναι κάτι σαν τον αυτόματο πιλότο που έχει βάλει ολόκληρη η κοινωνία και αποχαυνωμένοι την κοιτάμε. Όσο ανεχόμαστε διεφθαρμένους πολιτικούς, ζητάμε ανταποδοτικά «ρουσφέτια», δεχόμαστε και συντηρούμε το «λάδωμα», επιβραβεύουμε με την ακροαματικότητά μας αισχρά και για διανοητικώς καθυστερημένους τηλεοπτικά σκουπίδια που υποτιμούν την νοημοσύνη μας, διαβάζουμε εφημερίδες με δώρο τσόντα σε DVD, πατάμε την μπανανόφλουδα και υποθηκεύουμε την ζωή μας σε εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, κλπ. από την «Kleftis-Bank» και ήσυχοι πάμε για ύπνο ευτυχισμένοι... Ε, τότε κανείς δε μπορεί να αλλάξει οτιδήποτε. Η θέση των αρχαίων Ελλήνων ήταν, ότι για να θεωρείται κάποιος «πολίτης», πρέπει να συμμετέχει στα κοινά, ν

Σκέφτομαι, τι είναι αυτό άραγε που ωθεί τους ανθρώπους (κι εμένα) να αποζητούν κατά περιόδους έντονα μια αλλαγή στη ζωή τους; Φταίει άραγε η πλήξη, η ρουτίνα, η επανάληψη ή μήπως η έμφυτη τάση για εξερεύνηση του άγνωστου, για υπέρβαση του οικείου εαυτού, για αποδοχή νέων προκλήσεων; Μιλώντας με γνωστούς καταλαβαίνω ότι πολλοί άνθρωποι νιώθουν συχνά εγκλωβισμένοι σε καταστάσεις, σε σχέσεις, σε επαγγέλματα που δεν τους προσφέρουν την εσωτερική ικανοποίηση που θα επιθυμούσαν. Προκειμένου να παραμείνουν στα γνώριμα γι’ αυτούς περιβάλλοντα, αρχίζουν να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση σε γνωστικές-αμυντικές διεργασίες, αρχίζουν δηλαδή να εκλογικεύουν τις δύσκολες ή δυσάρεστες ή μονότονες καταστάσεις, προσπαθώντας να εντοπίσουν εκείνα τα επιχειρήματα που θα πείσουν τους ίδιους ότι δεν είναι και τόσο “τραγικά” τα πράγματα. Έχω διαβάσει σχετικά και ξέρω ότι πρόκειται για έναν μηχανισμό άμυνας που προβάλλει ο εαυτός, ώστε ν’ αποκατασταθεί και πάλι η ισορροπία εντός του ατόμου, ανάμεσα στα “θέλω” και τα

(Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα "Ροδιακή" της Ρόδου). Με λύπη μου διάβασα στο φύλλο της Εφημερίδας “ Ροδιακής ” της Παρασκευής 2/3/07 ότι ο νομάρχης Δωδεκανήσου κ. Μαχαιρίδης απέστειλε επιστολή στον Κινέζο Πρέσβη ζητώντας ξανά (η πρώτη φορά ήταν κατά την επίσκεψη του Αναπληρωτή Πρωθυπουργού της Κίνας) του να γίνει διδυμοποίηση του νομού «με αντίστοιχης πολιτιστικής κληρονομιάς επαρχίας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Η λύπη μου προέρχεται από το γεγονός ότι η πράξη αυτή γίνεται σε μία αγχωμένη προσπάθεια να συναφθεί μία οικονομική σχέση με βάση τον τουρισμό και σκοπό την αποκομιδή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κομματιού από την πίτα του τουριστικού ρεύματος της νέας κινεζικής αγοράς, που όμως αγνοεί κάποιες σημαντικές παραμέτρους που χαρακτηρίζουν και στιγματίζουν την συγκεκριμένη χώρα στο διεθνές πολιτικό κα κοινωνικό στερέωμα. Η Κίνα τα τελευταία 15 χρόνια έχει εφαρμόσει ένα μοντέλο ανάπτυξης θαυμαστό από τους ανθρώπους της αγοράς, το οποίο βασίζεται στην προσφορά γης και ύδα