Active Society

Ας κάνουμε έναν παραλληλισμό της κατάστασης που βιώνουμε αυτόν τον καιρό. Σήμερα συμπληρώνονται 108 χρόνια από την ημέρα που ο Τιτανικός , το "αβύθιστο" πλοίο της βρετανικής ακτοπλοΐας, χτύπησε στο παγόβουνο (θεωρία που αμβισβητείται τελευταίως αλλά που πάντως έτσι μάθαμε ως επίσημη εκδοχή). Η σημερινή κατάσταση στην ευρωπαϊκή κυρίως πραγματικότητα ομοιάζει πολύ με τα πρώτα λεπτά εκείνου του μοιραίου, όπως αποδείχθηκε σύντομα, συμβάντος. Στην διάσημη ταινία του του 1997 Τζέιμς Κάμερον που είδαμε όλοι σχεδόν και εντυπωσιαστήκαμε με την αληθοφάνειά της, υπάρχει μία σκηνή όπου ο Τιτανικός μόλις έχει χτυπήσει στο παγόβουνο και εφόσον έχει "ξεφύγει" ο καπετάνιος του το έχει ακινητοποιήσει για να ελεγχθεί. Κατά την διάρκεια των εργασιών ελέγχου συμβαίνουν τα εξής: Το πλήρωμα καθησυχάζει τους επιβάτες ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Οι επιβάτες της τρίτης θέσης παίζουν μπάλα με τα κομμάτια πάγου που έχουν πέσει στο κατάστρωμα. Οι επιβάτες της πρώτης θέσης

Είναι όλα αυτά που ζούμε άραγε αναγκαία; Μήπως είναι η επί χρόνια ζητούμενη αφορμή για την επιβολή μίας νέας πραγματικότητας στους λαούς; Συνηγορεί η παγκόσμια ιατρική στατιστική καταγραφή στο μέγεθος της υστερίας που έχει καταλάβει τους πολίτες του κόσμου; Είναι ο "φονικός ιός" τόσο φονικός όσο παρουσιάζουν τα ΜΜΕ; Μήπως έχουν πάρει γραμμή για διάχυση μίας τρομοκρατίας στην κοινωνία ώστε να εκείνη να διασπαστεί καταρχήν σε ομάδες και σε δεύτερη φάση σε άτομα, καχύποπτα το ένα απέναντι στο άλλο; Είναι η επίπλαστη "αυστηρότητα" της Πολιτικής Προστασίας δείγμα ηγεσίας και αποφασιστικότητας; Μήπως είναι προσπάθεια δημιουργίας ενός αισθήματος ενοχής στους πολίτες για αποπροσανατολισμό τους από κάποια άλλη αλήθεια; Είναι η "σοβαρότητα του ιού" το πρόβλημα που ταλαιπωρεί ένα θωρακισμένο ΕΣΥ; Μήπως το πρόβλημα είναι ένα υποστελεχωμένο και απαξιωμένο έτοιμο να πουληθεί σε ιδιώτες ΕΣΥ που ταλαιπωρείται από έναν (σοβαρό μεν αλλά όχι και δρεπανοφόρο) ιό;