Είμαι εδώ. Ξαναβγαίνω στο γήπεδο.

"Αν κατεβούμε στο γήπεδο να παίξουμε μπορεί να χάσουμε.

Αν δεν κατεβούμε είμαστε ήδη χαμένοι".

Προκαταβολικά ζητώ συγγνώμη από τους (λίγους η αλήθεια) αναγνώστες μου. Μετά από ένα (πολύ) μεγάλο διάστημα αποχής από κάθε συγγραφή και δημοσίευση, σύντομα θα επανέλθω στους ρυθμούς που είχα στο ξεκίνημα αυτής της προσπάθειας. Κάθε άνθρωπος όσο παλικαράς κι αν θέλει να περνιέται, αντιμετωπίζει τις απογοητεύσεις του και τις περιόδους αδυναμίας. Έτσι κι εγώ, αυτούς τους μήνες της σιωπής, αντιμετώπισα προσωπικές συνθήκες που με έκαναν κι ένιωθα ότι αφενός δεν έχω την ψυχική δύναμη και την πνευματική ικανότητα να προσφέρω μέσα από αυτο το ιστολόγιο και αφετέρου ότι δεν είναι κανείς "εκεί έξω" που να ενδιαφέρεται στο ελάχιστο για τον λόγο μου. Αφορμή πάντως είχε σταθεί η απογοήτευση που μου είχε προξενηθεί από τις πυρκαγιές του Αυγούστου 2007 σε συνδιασμό με την κυνική προεκλογική ατμόσφαιρα που βίωνα. Είπα ένα "αϊσιχτίρι" διότι ένιωθα απελπιστικά μόνος μου σε αυτό το πληκτρολόγιο που και τώρα γράφω. Είχα δίκιο; Ήταν μία ψευδαίσθηση; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι μετά από όλα αυτούς τους μήνες μετά από την ήττα που γνωρισα στο επίπεδο της αισιοδοξίας νομιζω ότι είμαι καλύτερα ώστε να ξαναβγώ στο γήπεδο για μία νέα αρχή. Έστω και μόνος.