Παιδικό Πάρτυ στα Εργοστάσια

(Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας).

Συγκλονίζομαι κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά στην αδικία σε βάρος παιδιών. Είναι, πιστεύω, η ύψιστη ατιμία της κοινωνίας μας. Ατιμία όχι μόνο για τους έχοντες την εξουσία αρα και την ευθύνη αυτού του φαινομένου αλλά και για το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο (μαζί και για εμένα και για εσένα) που δεχεται να συνυπάρχει με αυτή την ντροπή. Ίσως όλοι εμείς που ανεχόμαστε ή και αποδεχόμαστε να υποφέρουν συνάνθρωποί μας μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουμε φθηνότερα (πολλές φορές περιττά) προϊόντα ή υπηρεσίες, αρκεί αυτά τα δύστυχα παιδιά να μήν είναι δικά μας. Τα δικά μας παιδιά είναι οι καταναλωτές και οι χρηματοδότες αυτής της εκμετάλλευσης.

Διαβάζω σε σχετικές εκθέσεις ότι περίπου 250 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 εργάζονται για να κρατήσουν στη ζωή τον εαυτό τους και την οικογένειά τους και με μισθούς σκλάβων. Το παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο εκμεταλλεύεται τα παιδιά κάνοντας κατάχρηση της αδυναμίας τους για αυτοϋπεράσπιση. Είναι αυτά τα παιδιά θύματα της εκμετάλλευσης στην εργασία, που σύρονται στην πορνεία ή γίνονται στρατιώτες σε εμφύλιους ή άλλους πολέμους...

Εκατομμύρια παιδιά δεν θα γνωρίσουν την παιδική τους ηλικία, όπως είναι αυτή γνωστή στις δυτικές χώρες. Εργάζονται, σαν να ήτανε σκλάβοι, αντί να παίζουν και να χαίρονται στην ηλικία τους ως παιδιά. Η απάνθρωπη παιδική εργασία είναι εξαπλωμένη σ΄ όλον τον κόσμο, ένα έγκλημα που λαμβάνει χώρα κάθε μέρα με την αγορά, πώληση και θάνατο των παιδιών, που υποχρεώνονται στην πορνεία και πορνογραφία στις χειρότερες μορφές της παιδικής εργασίας, όπου ένα εκατομμύριο κοριτσιών κάθε χρόνο οδηγούνται στην πορνεία. Το ξαναγράφω ακόμα μία φορά: 250 εκατομμύρια παιδιών κάτω των 15 ετών, προσφέρουν με την εργασία τους στο οικογενειακό εισόδημα ή εξασφαλίζουν τα απαραίτητα για τη ζωή τους.

Κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, παρόμοιες συνθήκες από την εποχή των σκλάβων,

• Πλέκουν χαλιά στην Ινδία και το Πακιστάν για να μας τα παρουσιάζει το βράδυ η τηλεπωλήτρια και να τα αγοράζουμε εμείς σε "απίστευτη τιμή".
  
• Μαζεύουν καπνό στην Ινδονησία για να ξεχαρμανιάζουμε με τσιγάρα "χαμηλού κόστους".
  
• Κάνουν συγκομιδή τσαγιού στη Σρι Λάνκα, μπανάνας στο Εκουαδόρ, καφέ στην Βραζιλία & την Αιθιοπία ακόμα και οποίου στο (ελεύθερο πια για να μην ξεχνιόμαστε) Αφγανιστάν.
  
• Στίβουν χυμό πορτοκαλιών στη Βραζιλία για να έχουν χυμό τα παιδιά μας στο σχολείο.
  
• Εξοριγνύουν άνθρακα στα ορυχεία της Κίνας ώστε η βιομηχανία να έχει φθηνή ενέργεια και να ελκύει επενδύσεις από την Δύση.
  
• Ράβουν στο Μπαγκλαντές και την Νικαράγουα το μαγιώ που θα φορέσεις στην παραλία το καλοκαίρι και το φανελάκι Adidas ή Nike ή Puma που λαχταράς.
  
• Συναρμολογούν στην Κίνα τα σουβενιρ των "Ολυμπιακών Αγώνων", της "γιορτής του αθλητισμού".
  
• Παιθαίνουν από ασθένειες λόγω της εξάντλησης που προκαλεί η εργασία 15 ωρών για να έχεις εσύ φθηνό σκούτερ.
  
• Εργάζονται (προσοχή: όχι ζητιανεύουν) στα φανάρια των πόλεων, τρομαγμένα από την μαφία, που εισπράττει από τον ιδρώτα τους .

• Γίνονται στρατιώτες σε εμφύλιες διαμάχες προς το συμφέρον πολυεθνικών εταιριών.
  
• Υποφέρουν από τα γλοιώδη φιλιά και τις ανώμαλες ορέξεις "πολιτισμένων" δυτικών τουριστών στα πορνεία της Ταϊλάνδης... και τόσα άλλα.

Εργάζονται κάτω από ανατριχιαστικές συνθήκες μεταξύ 15 και 16 ώρες την ημέρα με ένα μισθό πείνας, αντί να παίζουν, να γελούν και να μαθαίνουν γράμματα. Η παιδική εργασία είναι η φθηνότερη και η πιο άνομη και η χωρίς δικαιώματα εργατική δύναμη του κόσμου.
Στην Ταϊλάνδη 200.000 χιλ. παιδιών πωλήθηκαν στην πορνεία κατά το μεγαλύτερο μέρος, όμως από τους συγγενείς και την μαφία των σωματεμπόρων, που χαίρουν μεγάλης υπόληψης.. Χωρίς αυτά τα παιδιά να ζήσουν και να χαρούν την οικογενειακή αγάπη, στοργή, αλληλεγγύη και ασφάλεια, χωρίς σχολική και επαγγελματική μόρφωση παρά εκεί πέρα απαιτούν από τα παιδιά να είναι ευγνώμονα στους γονείς τους, που εκτιμούν τα παιδιά τους ως πηγή χρήματος.

Σε ένα άρθρο της μία γερμανική εφημερίδα (της οποίας δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ τον τίτλο), αναφέρει ότι 400.000 χιλ. άνδρες Γερμανοί βρίσκονται κάθε χρόνο σε ταξίδια για τουρισμό σεξ και περίπου 10.000 χιλ. άνδρες στο σεξ με ανήλικα παιδιά. Και δυστυχώς, αντίθετα από ό,τι θα νόμιζαν πολλοί, το φαινόμενο των εργαζόμενων παιδιών και των παιδιών που δεν πάνε στο σχολείο δεν είναι άγνωστο ακόμα και στις ανπτυγμένες κοινωνίες. Όπου οι ανάγκες της τοπικής οικονομίας το ζητούν τα παιδιά παίρνουν θέση μάχης στον αγώνα για επιβίωση. Ακόμα και στην Ελλάδα, ακόμα και δίπλα στο σπίτι μας, οικεία σε όλους μας είναι η εικόνα παιδιών που ζητιανεύουν κέρματα έξω από Super Market, καταστήματα, φανάρια, εκκλησίες, κλπ. Και εσύ ίσως να τους δίνεις κατιτίς, πιστεύοντας ότι απαλύνεις έτσι τον πόνο τους, αγνοώντας ότι χρηματοδοτείς έτσι τα αφεντικά τους και τα καταδικάζεις σε δουλεία.

Το μέλλον γι’ αυτά τα παιδιά διαγράφεται ζοφερό, καθώς δεν τους δίνεται καν η δυνατότητα να αναπτύξουν τις ικανότητές τους και να διευρύνουν τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους αλλά και την κοινωνική τους θέση μέσα από το σχολείο. Βασικά δικαιώματα του παιδιού όπως το δικαίωμα στη μόρφωση και το δικαίωμα στο παιχνίδι είναι άγνωστα γι’ αυτά τα παιδιά. Κάποια δουλεύουν σε θορυβώδη κι επικίνδυνα εργοστάσια, άλλα στα χωράφια από την αυγή ως το σούρουπο, άλλα είναι θύματα της βιομηχανίας του σεξ. Κάποια τραυματίζονται σοβαρά ή πεθαίνουν πριν καν την εφηβεία. Για τα δε ψυχολογικά τραύματα και την καθυστέρηση στην πνευματική και σωματική ανάπτυξη ενός παιδιού που δουλεύει, είναι περιττό να κάνουμε λόγο.

Όμως η αλήθεια είναι ότι τα παιδακια αυτα δεν εχουν επιλογη μεταξυ ενος ωραιου σχολειου και μιας σκληρης δουλειας. Εχουν επιλογη μεταξυ δουλειας και θανατου απο την πεινα ή απο καποια αρρωστια λογω ελλειψης φαρμακων... Ζουν σε χώρες οι οποίες ξεζουμίστηκαν από τις αποικιοκρατικές δυτικές δυνάμεις και οι πατέρες ή οι παππούδες τους ήταν σκλάβοι. Οι πρώην αφέντες τους φρόντισαν φεύγοντας να αφήσουν είτε ένα χάος είτε ένα καθεστώς του οποίου η πολιτική θα συμβάδιζε με τα οικονομικά συμφέροντα της Δύσης. Η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και οι πολιτικές ή θρησκευτικές ελευθερίες είναι άγνωστες λέξεις σε αυτές τις χώρες.

Ίσως αναρωτηθεί κανείς τι σχέση μπορεί να έχει με την παιδική εργασία την οποία στο κάτω κάτω αποδοκιμάζει. Όλοι μας έχουμε την ευθύνη από την στιγμή που η συμπεριφορά μας χαρακτηρίζεται από δουλοπρέπεια. Επιλέγουμε το ώφελος της τσέπης και την ζημιά στην ψυχη μας. Αγοράζουμε κοψοχρονιά τα προϊόντα του κόπου ενός συνανθρώπου μας που ξέρουμε ότι υποφέρει, ξέρουμε ότι αν ήμασταν κοντά θα άπλωνε το χέρι ζητώντας βοήθεια, αδιαφορόντας για τον ίδιο και πληρώνοντας μετρητοίς τον ανήθηκο αφέντη του. Τα παιδιά αυτά δουλεύουν για σένα, αν δεν το κατάλαβες.

Έχοντας γνώση των παραπάνω δεν μπορούμε να αποποιηθούμε της ευθύνης που μας αναλογεί. Τώρα είναι τα παιδιά των άλλων αλλά ίσως μια μέρα αυτό αλλάξει. Τα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα παιδιά του τώρα, αύριο θα είναι ο κορμός μιας κοινωνίας που αν δεν καταρρεύσει (έχοντας μάθει να ζει χωρίς αρχές και συνοχή), ίσως οπλιστεί με το σπαθί της εκδήκησης και στραφεί κατά των παιδιών του τωρινού δυνάστη της.

Ποιος είναι αυτός;
Κοίτα λίγο στον καθρέπτη...