Οι Μέλισσες Προειδοποιούν.

Παραθέτω το άρθρο του Περικλή Κοροβέση από την "Ελευθεροτυπία" της 9ης Ιουλίου 2007. Ο Κοροβέσης είναι γνωστός αγωνιστής της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης και δεν κρύβω ότι οι αφυπνιστικές απόψεις του με έχουν βοηθήσει στο να γυμνάσω την κριτική μου ματιά αλλά και να οξύνω την αντικειμενικότητά μου απέναντι στα κοινωνικά θέματα. Η παράθεση γίνεται για δύο κυρίως λόγους.

Πρώτον, γιατί αν και θα θέλησα να γράψω κάτι εις μνήμην του δάσους της Πάρνηθας που κάποτε (ειρωνεία: πηγαίνοντας να ζητήσω δουλειά στο Καζίνο) το γνώρισα από κοντά και με μάγεψε εντούτοις κάθε λόγος μου έμοιαζε λίγος και ανίκανος να ξεφύγει από το γνωστό "μοιρολόι" των πολλών και έδινε την εντύπωση ότι προσπαθεί να κρύψει ή να αποτάξει τις δικές μου ευθύνες για την τραγωδία. Σε αντικατάσταση των όσων θα ήθελα να πω, βάζω την δική μου σιωπή και προτείνω να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο που νομίζω θα έχει καλύτερα αποτελέσματα στην αφύπνιση της κοινωνίας.

Δεύτερος λόγος είναι ότι έψαχνα από καιρό μία ευκαιρία να αναφερθώ και να κάνω γνωστούς σε σένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, κάποιους ανθρώπους όπως ο Π.Κοροβέσης με τους οποίους παρότι δεν με συνδέει ούτε καν απλή γνωριμία, θεωρώ πολύ σημαντικά μέλη της ελληνικής κοινωνίας με μεγάλη προσφορά και θα επιθυμούσα να γίνουν και σε άλλους όπως και σε μένα παραδείγματα συμπεριφοράς αλλά και σκέψης. Δυστυχώς η ευκαιρία αυτή συνέπεσε με μία οικολογική καταστροφή...

Οι μέλισσες προειδοποιούν!

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

"Τι συνέπειες θα έχει στη ζωή των κατοίκων του Λεκανοπεδίου Αττικής η καταστροφή της Πάρνηθας; Γιατί δεν ήταν απλώς και μόνο μία ακόμα πυρκαγιά ενός ακόμα δάσους για να προστεθεί στις στατιστικές της Δασικής Υπηρεσίας. Πέρα από τη μοναδική χλωρίδα και πανίδα που καταστράφηκε, και εκτός από την ανατροπή της ισορροπίας του περιβάλλοντος, μπαίνει άμεσα ένα μεγάλο πρόβλημα που αγγίζει τα όρια της εθνικής καταστροφής. Κατά πόσο θα είναι βιώσιμη αυτή η τερατούπολη των 5 εκατομμυρίων ανθρώπων που δεν θα έχουν αέρα να αναπνεύσουν; Δεν θέλω να γίνω προφήτης κακών. Απλώς διαπιστώνω πως οι προβλέψεις για την καταστροφή του περιβάλλοντος διαψεύδονται από την ίδια την πραγματικότητα, που αποδεικνύεται πάντα πιο ζοφερή. Ηδη από τις αρχές της δεκαετίας του '70 δρούσαν οικολογικές ομάδες στην Ευρώπη και στην Αμερική που είχαν θέσει τα προβλήματα που ζούμε σήμερα.

Η Αριστερά της Προόδου και της Ανάπτυξης κατάλαβε πολύ αργά την Οικολογία και χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Η ΕΣΣΔ ήταν από τις πιο ρυπογόνους χώρες του κόσμου και το παράδειγμά της ακολουθεί σήμερα η Κίνα. Η οικολογία δεν είναι ένα κίνημα όπως τα άλλα. Θέτει το πρόβλημα της ζωής και του θανάτου. Ο άνθρωπος, μέρος του παγκόσμιου οικοσυστήματος, θα μπορέσει να επιβιώσει ή θα εξαφανιστεί και αυτός μαζί με το περιβάλλον; Μια απάντηση σε αυτό μας δίνουν οι μέλισσες. Εμφανίστηκαν στη Γη 60 χιλιάδες χρόνια πριν από τον άνθρωπο, έχουν θαυμάσια οργανωμένη ζωή και διαθέτουν ένα σύστημα επικοινωνίας που τους επιτρέπει να μεταβιβάσουν ακριβείς πληροφορίες για το πού βρίσκεται η πλησιέστερη τροφή. Η μέλισσα είναι ένας πολύτιμος δείκτης για την κατάσταση του οικοσυστήματος και της βιοποικιλότητας των ειδών. Σε αντίθεση με τον άνθρωπο, που μπορεί να τρώει μεταλλαγμένα προϊόντα και να ζει σε μολυσμένο περιβάλλον, η μέλισσα δεν μπορεί. Ή πεθαίνει ή εγκαταλείπει την κυψέλη και δεν ξαναγυρίζει. Αυτό μοιάζει υπεύθυνο και συγκινητικό. Αλλά μπορεί και να σημαίνει το τέλος της ανθρωπότητας. Ο Αλμπερτ Αϊνστάιν είχε προειδοποιήσει:«Αν οι μέλισσες εξαφανίζονταν, η ανθρωπότητα δεν θα έμενε για πολύ καιρό ζωντανή». Και αυτή η υπόθεση του Αϊνστάιν σήμερα γίνεται μια εφιαλτική πραγματικότητα. Οι μέλισσες έχουν αρχίσει να αποδρούν από τις κυψέλες τους. Στις ΗΠΑ 30% έως 90% των κυψελών έχουν αδειάσει. Σε μικρότερα ή μεγαλύτερα ποσοστά, το ίδιο έχει συμβεί στον Καναδά και στην Ευρώπη (Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία, Ελβετία, Αυστρία, Ελλάδα κ.λπ.). Στη Γαλλία έχουν μείνει κενές 500.000 κυψέλες από το 1995 και κάθε χρόνο χίλιοι μελισσουργοί χάνουν το επάγγελμά τους.

Και φυσικά δεν είναι το μέλι που θα εξαφανισθεί. Το 80% των ανθοφόρων φυτών γονιμοποιούνται από τις μέλισσες. Και αυτό εννοούσε ο Αϊνστάιν. Και τα αγονιμοποίητα δέντρα δεν μπορούν να κάνουν καρπούς. Χωρίς μέλισσες δεν θα έχουμε ούτε φρούτα ούτε λαχανικά. Κι ενώ το πρόβλημα αυτό ήταν γνωστό από καιρό, μόνο το 2006 ευαισθητοποιήθηκαν οι αρχές στις ΗΠΑ. Επρεπε να πάθουν μια ζημιά της τάξης των 14 εκ. δολαρίων από την καταστροφή της αγροτικής παραγωγής που δεν γονιμοποιήθηκε ελλείψει μελισσών. Στα καθ' ημάς δεν έχω ακούσει να γίνεται κουβέντα γι' αυτό το πρόβλημα, που σε λίγο καιρό μπορεί να καταστρέψει όλα τα ανθοφόρα φυτά, πράγμα που ισοδυναμεί με την πλήρη «στείρωση» των ειδών που εξαρτούν τη γονιμοποίησή τους από τις μέλισσες.

Αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, απ' ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν έχουν γίνει και πολλά πράγματα. Ενα βαρύ πέπλο σιωπής καλύπτει αυτή τη νέα επικείμενη καταστροφή που, αν είναι να έρθει, θα είναι στο άμεσο μέλλον. Και αυτό έχει την εξήγησή του. Πίσω απ' όλα αυτά κρύβονται οι κολοσσοί των μεταλλαγμένων προϊόντων, όπου το ζιζανιοκτόνο είναι μέσα στο φυτό. Και αυτό το δηλητήριο το έπαιρναν μέλισσες και αυτό τις έκανε να εγκαταλείψουν τις κυψέλες τους και να ψάξουν να βρουν άλλα μέρη που δεν ήταν δηλητηριασμένα. Μήπως είναι καιρός να πάμε να ζήσουμε με τις μέλισσες; Γιατί αντιδράσεις βλέπω μετά την καταστροφή. Μοντέλο Πάρνηθας δηλαδή. Τα στοιχεία για την «απόδραση» των μελισσών προέρχονται από τη «Le Monde 2», 30 Ιουνίου 2007.