Ο Δρόμος της Απώλειας (της αξιοπρέπειας).

Είναι λυπηρό. Από μικρά παιδιά στον φανατισμό. Από μικρά παιδιά στον ζήλο της θρησκείας στην τυφλή χωρίς κρίση υποταγή στα κελεύσματα (όχι πάντα ανιδιοτελή) κάποιου ιερέα, πάστορα, ιμάμη, δασκάλου ή οποιουδήποτε άλλου παίζοντας κορώνα-γράμματα αν ο δρόμος στον οποίο οδηγούνται τα άβουλα ακόμα πλάσματα είναι επωφελής για τον μελλοντικό ενήλικα άνθρωπο ή θα τον φέρει αντιμέτωπο με αδιέξοδα. Είναι ο δρόμος που περπάτησαν και μεγάλωσαν και οι γεννίτσαροι. Από μικροί ποτισμένοι με μίσος (τόσο έντεχνα καμουφλαρισμένο μέσα στον μανδύα της αγάπης για τον, ώστόσο, "εχθρό" μας) απέναντι στους ίδιους τους προγόνους τους. Έτσι θρέφεται ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία. Έτσι οι κάθε λογής πνευματικοί, πολιτικοί, οικονομικοί ή άλλοι "βασιλιάδες" του κόσμου συντηρούν στρατούς τυφλά προσκολημένους σε αυτούς οι οποίοι συχνά επιφέρουν εκατόμβες οικειοθελών θυσιασμένων θυμάτων που προς ευφημισμόν ονομάζονται "ήρωες" ή "μάρτυρες" και επειδή είτε σκοτώθηκαν χρυσώνονται με λίγα δαφνόφυλλα στην πλάκα που τους σκέπασε και λίγα χρόνια υστεροφημίας είτε σκότωσαν οπότε τους κρεμούν ένα μετάλλιο στο στήθος τους τις περισσότερες φορές κάποια ματωμένα χέρια. Ένα μετάλλιο το οποίο συχνά συνοδεύεται από μερικά λόγια, μία ιστορία που επισήμως θα ισχύει στην θέση μίας ενδεχόμενα ντροπιαστικής αλήθειας.

Είναι λυπηρό. Παιδιά να χειροκροτούνται διότι μιμούνται ανθρώπους που κυρήττουν με αλαζονικό τρόπο ότι κατέχουν την όποια αλήθεια και ότι έχουν το copyright της όποιας σωτηρίας. Όμως είναι και χρήσιμο διότι στις κραυγές αυτού του παιδιού φαίνεται καθαρά ποια είναι πραγματικά η δύναμη της επιβολής αυτών των ανθρώπων: η κραυγή. Ο επιβλητικός και με ύφος που δεν σηκώνει αμφισβήτηση λόγος. Ο ενθουσιασμός, η τεχνιτή περιρέουσα χαρά (ίδια με αυτή στα σεμινάρια προώθησης πωλήσεων), η δήλωση αδυναμίας στο να σκεφτούμε με το "βρώμικο και ανεπαρκές μυαλό μας" και να αντιμετωπίσουμε την πραγματική ζωή και να συναναστραφούμε με συνανθρώπους με κατανόηση και ταπείνωση. Με αμφιβολία πρώτα απ' όλα αν αυτά που πιστεύουμε είναι λογικά και αληθινά. Αν έχουν εφαρμογή και αντίκρυσμα στην πρόσκαιρη ζωή ώστε να είναι λογικό ότι είναι ο Δρόμος για το άγνωστο Αύριο. Η ανησυχία για το μήπως άν κάπου αμφιβάλουμε για τα όσα μας ποτίζουν δεν είναι η φωνή της λογικής και της αλήθειας αλλά "σκέψεις που μας βάζει ο Σατανάς".

Μέχρι εδώ... Τα όσα ανέφερα δεν έχουν να κάνουν με το θρησκευτικό αντικείμενο του βίντεο που ακολουθεί αλλά με τον τρόπο που ένα παιδί κατηχείται στις κραυγές, την έλλειψη κρίσης και το καραγκιοζιλίκι της ανθρώπινης υπόστασης και νοημοσύνης.

Το μωρό-πάστορας. Ίσως να γελάσετε. Εγώ το θεώρησα πολύ γελοίο για να γελάσω.