Όταν η τόλμη σκοντάφτει στην αδυναμία. Baltazar Garzon.

Έστω ότι είσαι ένας άνθρωπος τολμηρός άνθρωπος με την έννοια ότι δεν σε καταβάλει ο φόβος μπροστά σε μία επικίνδυνη πρόκληση αλλά υπερισχύει η ηθική προτροπή της ανταπόκρισης. Τι νόημα θα είχε άραγε μία τολμηρή πράξη που επμπεριέχει τον κίνδυνο της αποτυχίας (και τις συνέπειες αυτής) όταν είναι εκ των προτέρων χαμένη υπόθεση; Φτάνει να σε θυμάται ο κόσμος και να σε τιμά ως "γενναίο άνδρα" ενώ εσύ θα ζεις με τις συνέπειες της αποτυχίας της πράξης που τόλμησες; Διάβαζα τις προάλλες στην "Ελευθεροτυπία" για τον Ισπανό δικαστή Μπαλτάζαρ Γκαρθόν ο οποίος είχε προσπαθήσει το 1999 να συλλάβει και να κλείσει φυλακή τον αλητήριο πρώην δικτάτορα της Χιλής Αουγκούστο Πινοτσέτ αλλά ο τύπος αυτός που ευθύνεται για χιλιάδες φόνους βρήκε καταφύγιο τότε στην θαλπωρή της αμαρτωλής αγκάλης της Μάργκαρετ Θάτσερ και της Βασίλισσας της Αγγλίας. Ο Δικαστής αυτός λοιπόν εργάζεται για ένα απίστευτο σκοπό: δηλώνει τώρα πως ήλθε ο καιρός να λογοδοτήσουν για τον πόλεμο στο Ιράκ ο Αμερικανός πρόεδρος και οι σύμμαχοί του. Στο σενάριο να οδηγηθούν ενώπιον του Δικαστηρίου της Χάγης ο Τζορτζ Μπους και ο Τόνι Μπλερ δίνει πιθανότητες και ο γενικός εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Μιλώντας στην εφημερίδα «Ελ Παΐς», ο Δικαστής Γκαρθόν, είπε ότι πρέπει να εξεταστεί σε βάθος «πιθανή ποινική ευθύνη» εκείνων που μεθόδευσαν τον πόλεμο και ταυτόχρονα «να δούμε αν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να τους αναγκάσουμε να δώσουν απαντήσεις». Σε κάθε περίπτωση «το γεγονός ότι σκοτώθηκαν περίπου 650 χιλιάδες άνθρωποι αποτελεί επαρκές επιχείρημα για να αρχίσουν οι έρευνες και οι ανακρίσεις χωρίς καθυστέρηση». Και βέβαια ο Άνθρωπος (το κεφαλαίο Α δεν είναι τυπογραφικό λάθος) έχει δίκιο. Όπως δίκιο είχε και το 1999, όταν προσπάθησε να επιτύχει την έκδοση του Αουγκούστο Πινοσέτ από τη Βρετανία προκειμένου να δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Εδώ και έναν χρόνο μελετά τη διεθνή τρομοκρατία και επισημαίνει ότι ο πόλεμος στο Ιράκ βοήθησε στην υποδαύλιση του μίσους και στη στήριξη των στρατοπέδων εκπαίδευσης τρομοκρατών. Την ίδια ώρα ένας άλλος δικαστικός, ο εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, Λουίς Μορένο-Οκάμπο, τολμά να δηλώσει δημόσια (αυτό έγινε στην "Sunday Telegraph") ότι «η μέρα που ο Τζορτζ Μπους και ο Τόνι Μπλερ θα βρεθούν στο εδώλιο αντιμετωπίζοντας κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου στο Ιράκ είναι μια πιθανότητα», με δεδομένο ότι κάθε χώρα που εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου μπορεί να αντιμετωπίσει την πιθανότητα παραπομπής πολιτών της που εγκληματούν. Ο Μορένο-Οκάμπο κάλεσε μάλιστα τις αραβικές χώρες όπως και το Ιράκ να συνδεθούν με το Δικαστήριο ώστε να καταστεί δυνατή η εκδίκαση υποθέσεων κατά της Δύσης. Βέβαια οι ανέκαθεν δειλοί απέναντι στην ξένη δύναμη και υποτελείς στον πλούτο Άραβες ηγέτες δεν πρόκειται, εκτιμώ, να κάνουν το παραμικρό προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι παραπάνω δικαστικοί τιμούν τουλάχιστον τις αρχές τους και την επαγγελματική τους ιδιότητα και αξίζουν αν όχι συγχαρητηρίων, τουλάχιστον αναφοράς διότι αν και η πράξη τους θα σκοντάψει πάνω στην αδυναμία της μοναξιάς τους και την παντοδυναμία του παγκόσμιου κατεστημένου, εντούτοις δίνουν ένα παράδειγμα θάρρους και ήθους.