Σου αρέσει το καινούριο μου Adidas;

Ως ερασιτέχνης (αλήθεια τι όμορφη λέξη) ποδοσφαιριστής, καταπιάνομαι με ένα θέμα που απτεται αυτής της ιδιότητάς μου και των περί αθλητισμού αρχών μου. Είναι κοινό μυστικό ότι μεγάλες εταιρίες αθλητικών ειδών (εκείνες που χαιρόμαστε να φοράμε φανελάκια με την φίρμα τους) έχουν πλέον τους σταθμούς παραγωγής τους σε χώρες όπου τόσο το οικονομικό επίπεδο των κατοίκων τους όσο και η νομοθεσία τους να τους επιτρέπουν να καταπατούν κάθε έννοια αξιοπρέπειας στην εργασία. Με μία μικρή έρευνα σε ιστοσελίδες και δημοσιεύσεις ανθρωπιστικών ΜΚΟ, μπόρεσα να διαπιστώσω και να τονιίσω με αυτό το κείμενο το μέγεθος του κοινωνικού εγκλήματος που γίνεται εξ ονόματος του αθλητικού ιδεώδους με το οποίο ουδεμία σχέση έχουν οι περισσότερες από τις εταιρίες αυτές. Βρίσκοντας ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, μεταφράζω σε ελεύθερη απόδοση και το θέτω στην κρίση σας για να σχηματίσετε και εσείς γνώμη και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.

Ο δωδεκάχρονος Ναντίμ από το Πακιστάν ράβει «επίσημη μπάλα»

Adidas με την σφραγίδα της FIFA!

Κάποιος γνωστός, ταξίδεψε πριν δύο χρόνια στο Πακιστάν όπου ήταν το εργοστάσιο γνωστής εταιρίας αθλητικών ειδών για την οποία δούλευε. Αυτό που είδε ήταν γροθιά στο στομάχι του. Ένα τεράστιο εργοστάσιο που όση έκταση καταλάμβανε το ισόγειό του άλλο τόσο ήταν και το υπόγειο. Στο υπόγειο ζούσαν σε άθλιες συνθήκες, παιδιά με μέσο όρο ηλικίας τα έντεκα-δώδεκα χρόνια. Κάθε φορά που ερχόταν μια παραγγελία (για ποδοσφαιρικές μπάλες κυρίως) από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου (και που στο Πακιστάν μπορούσε να είναι τρεις τα ξημερώματα τοπική ώρα), ξυπνούσαν τα παιδιά και τα έστρωναν σε ασταμάτητη δουλειά μέχρι να «βγει» η παραγγελία. Έχω καιρό να μιλήσω με τον φίλο μου και δεν ξέρω αν ακόμα δουλεύει για την εταιρία αυτή. Από τότε όμως είχε αλλάξει η συναισθηματική σχέση του με την δουλειά του. ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ότι οι εταιρίες που αποδεδειγμένα πλέον, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν μέχρι και απάνθρωπες, παράνομες μεθόδους για να παράγουν κέρδος, πρέπει να είναι κάτω από την συνεχή επιτήρηση των πελατών τους που έχουν τελικά την δύναμη να τους επιβάλουν κοινωνικά ευαίσθητη συμπεριφορά που οι ίδιοι θεωρούν περιττή πολυτέλεια. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ότι οι περισσότεροι από εμάς που πιθανόν πριν από λίγα χρόνια ως πολίτες επιδιώκαμε κοινωνική δικαιοσύνη, τώρα ως καταναλωτές εμπνεόμαστε από εμπορικά σήματα και μάρκες σαν σύμβολα κοινωνικής καταξίωσης.Οι εταιρίες που αγωνίζονται να μεγαλώσουν το μερίδιο αγοράς τους, να βγάλουν φθηνότερο και ανταγωνιστικότερο προϊόν, δεν ενδιαφέρονται αν τα παιδιά αυτά δουλεύουν σαν σκλάβοι σε άθλιες συνθήκες όλη την μέρα χωρίς την παραμικρή ευκαιρία να μορφωθούν. Δεν ενδιαφέρονται αν αυτά τα παιδιά θα ζήσουν την ζωή τους σαν εργάτες κατασκευάζοντας παπούτσια για τα παιδιά του «ελεύθερου δημοκρατικού κόσμου» των δυτικών χωρών και ποτέ τους δεν θα έχουν την δυνατότητα να κερδίσουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν το ίδιο το προϊόν που παράγουν! Ευτυχώς όμως υπάρχουν ακόμα ελπίδες. Κάποιοι δραστηριοποιούνται και αντιδρούν. Η πίεση από τον κόσμο εντείνεται. Σε σχολεία στις ΗΠΑ έχει παρθεί η απόφαση να αγοράζουν αθλητικό εξοπλισμό μόνο από εταιρίες που εφαρμόζουν ανθρώπινη πολιτική (σεβασμού δικαιωμάτων και μισθών). ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ότι οι εταιρείες αυτές αναγκάζονται σιγά-σιγά κάτω από την απειλή της δυσφήμισης αλλά και της απώλειας πωλήσεων, να ελέγχουν τις πρακτικές των ασιατικών εργοστασίων που χρησιμοποιούν. Όσο λοιπόν είμαστε ενήμεροι, διατηρούμε τις βασικές μας ευαισθησίες και δρούμε ή αντιδρούμε, τα πράγματα θα βελτιώνονται ακόμα πιο γρήγορα.

Η Adidas έχει κατηγορηθεί από δημοσιεύματα σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα βέβαια για το θέμα αυτό έχουμε μάλλον μεσάνυχτα. Δεν συνειδητοποιούμε ότι κάποιες φορές η καλή ποιότητα ζωής μας είναι απόρροια της καταπάτησης των δικαιωμάτων κάποιων συνανθρώπων μας και του εξευτελισμού ανθρώπινων υπάρξεων. Τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται από άγνοια και όχι από αδιαφορία. Όμως ας έχουμε τα παραπάνω υπόψιν μας την επόμενη φορά που θα φοράμε ένα μπλουζάκι Nike, Adidas, Puma, κλπ για το οποίο θα καμαρώνουμε σαν γυφτικα σκεπάρνια.