Οι Ξένοι...

Κομψή τεχνολογία, άνεση επικοινωνίας, κινητά multimedia τηλέφωνα, βιντεοκλήσεις, MMS, Skype, mIRC, ταχύτατο Internet, αυξανόμενα GHz, GBytes, Mbps που σε μεταφέρουν παντού στον πλανήτη ταχύτατα και εκπληρώνουν την κάθε σου επιθυμία για γνώση, επικοινωνία, δημιουργία, έκφραση, ενημέρωση, διασκέδαση, χλευασμό, αναρχία, αμαρτία, ανώνυμη εκτόνωση της λίμπιντο, των ενστίκτων, των καλύτερων και των χειρότερων σκέψεών σου. Δυνατότητες που σε προσκυνούν, που πέφτουν υποτακτικά στα πόδια σου, σε κάνουν να νιώθεις κυρίαρχος της ζωής σου και σου χαρίζουν ελεύθερο χρόνο παίρνοντάς τον παράλληλα πίσω, πνίγοντάς σε έναν ωκεανό επιλογών...

Μέρες μοναξιάς και αποξένωσης. Έχουμε φίλους αλλά κρατάμε απόκρυφα τα μυστικά μας. Έχουμε συντρόφους αλλά κρύβουμε τις σκέψεις μας. Και όταν επιτέλους παίρνουμε την απόφαση να μιλήσουμε, δε λέμε τίποτα ή μόνο λίγα από αυτά που θα θέλαμε να πούμε.

Ο καλύτερος φίλος μας είναι ο εαυτός μας.

Μέρες περισυλλογής και απομόνωσης... Συναντιώμαστε με τόσους ανθρώπους αλλά δε σταματάμε για κανένα. Τρέχουμε να προλάβουμε το τρένο της ζωής που δεν θα φτάσουμε ποτέ. Κυκλοφορούμε ανάμεσα σε τόσο κόσμο χωρίς να αναγνωρίζουμε κανέναν. Όλοι φορούν τα προσωεία τους και τλίγες μονάχα στιγμές τα βγάζουν για να αναπνεύσουν. Ο καλύτερος σύντροφός μας είναι ο εαυτός μας.

Θέλουμε να μιλήσουμε, να φωνάξουμε αλλά κρατάμε το στόμα κλειστό. Τα λόγια αποθηκεύονται μέσα μας σαν τις αναμνήσεις που χάθηκαν, σαν τις ψευδαισθήσεις που δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα. Φοβόμαστε την μοναξιά και μένουμε μόνοι.

Πνιγόμαστε και αντί να φωνάξουμε βοήθεια, βυθιζόμαστε παλεύοντας με τον εαυτό μας. Και όταν χάσουμε κάθε ελπίδα σωτηρίας, κάθε απόθεμα δύναμης παραδινόμαστε για να χαθούμε για πάντα στην άβυσσο που εμείς δημιουργήσαμε με όσα έπρεπε να πούμε και δεν είπαμε, με όσα έπρεπε να κάνουμε και δεν κάναμε.

Ζούμε στην ίδια πόλη και δεν κοιταχτήκαμε ποτέ. Θελήσαμε να χαμογελάσουμε και σκοτώσαμε το χαμόγελο με μια γκριμάτσα αμηχανίας και αδιαφορίας. Μας ενόχλησε κάτι και δεν το δείξαμε. Νιώσαμε την ανάγκη να φωνάξουμε και να διαμαρτυρηθούμε αλλά το βάλαμε στα πόδια, κυνηγώντας τον ψεύτικο εαυτό μας. Μιλήσαμε μόνο όταν δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε.

Εξομολογηθήκαμε τα πάθη μας και τις γλυκειές αμαρτίες μας μόνο όταν μας χώριζε από τον άλλον το παραβάν της ανωνυμίας ή του ψευδώνυμου.

Ξένοι στην ίδια πόλη, στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πολυκατοικία, στο ίδιο σπίτι, ίσως και στο ίδιο κρεβάτι. Ξένοι στην χώρα του εγώ και των άλλων. Στην χώρα των προσωπικών μας αλήθειων και του κοινωνικού μας ψεύδεσθαι. Γεννηθήκαμε μόνοι για να ζήσουμε μόνοι και να φύγουμε μόνοι μην έχοντας ολοκληρώσει κάποιο όνειρό μας, μην έχοντας καν τολμήσει να το αρχίσουμε.

Υπάρχει καιρός για ένα χαμόγελο. Υπάρχει καιρός για να σπάσουν τα δεσμά της σιωπής. Κάνε το πρώτο βήμα. Και το μεγαλύτερο ταξίδι αρχίζει με το πρώτο βήμα. Δεν χρειάζονται πολλά για να αλλάξουν όλα εκείνα που σκέφτηκες να αλλάξεις αλλά δεν τόλμησες.