"Η ΓΕΦΥΡΑ" (Ταινία μικρού μήκους, 30'): Όταν η ζωή σού ζητά να θυσιάσεις μόνος σου ότι αγαπάς περισσότερο...

Μπορεί να συμβεί στον καθένα. Η ζωή είναι γεμάτη από μικρές ή μεγαλύτερες αποφάσεις που ίσως έχουν το ανάλογο κόστος τους. Καθημερινές μικρές ή μεγαλύτερες θυσίες δένουν τους ανθρώπους μεταξύ τους και διέπουν την έννοια της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης.

Είναι όμως και κάποιες φορές που η ζωή σε φέρνει μπροστά σε ένα δίλημμα που δεν είναι σαν τα άλλα. Από ένα λάθος τραγικό ή απλά από κακές ή παράξενες συγκυρίες βρίσκεσαι ανάμεσα σε δυο αδιέξοδα. Είναι η ώρα να αποδείξεις ποιος στ' αλήθεια είσαι στον ίδιο τον εαυτό σου. Καλείσαι να επιλέξεις μεταξύ δύο επώδυνων δρόμων που συνήθως έχουν να κάνουν με ένα τεράστιο "θέλω" και ένα τερατώδες "πρέπει". Τότε είναι η στιγμή που θα πρέπει να θυσιάσεις ένα μέρος από τον ίδιο σου τον εαυτό για να συμβεί κάτι απλά φυσιολογικό και για το οποίο πιθανώς ποτέ κανείς να μην μιλήσει και να μην σου αναγνωριστεί. Περιπτώσεις αμέτρητες... Αυτό που πρέπει να θυσιάσεις μπορεί να είναι οτιδήποτε αλλά πάντα κάτι που ορίζει την ίδια σου την ύπαρξη. Για κάποιον μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που πρέπει να χάσει, για άλλον μία δουλειά ή ένα όνειρο ζωής ή ένας έρωτας ή ένα παιδικό απωθημένο ή κάποια μεγάλη ανεκπλήρωτη επιθυμία και ίσως και η ίδια η ζωή. Και γιατί όλα αυτά; Γιατί έτσι έπρεπε... Και μένεις μόνος σου μετά να πονάς για την θυσία σου και οι άνθρωποι που ωφελήθηκαν να περνούν δίπλα σου αδιάφορα μη γνωρίζοντας καν τι περνάς και δεν μπορούν καν να καταλάβουν τι οφείλουν στην γενναία επιλογή σου αφού όλα μοιάζουν τόσο φυσιολογικά.

Και περιμένεις τι; Σκέφτεσαι τα όσα αγαπημένα διάλεξες να χάσεις και σου λείπουν τρομερά. Πονάς απελπιστικά και ελπίζεις να τα ζεις περιστασιακά με την φαντασία σου σε κάποιο όνειρο, να τα ακούς στους στίχους ενός τυχαίου τραγουδιού, να τα βλέπεις σε κάποιες παλιές φωτογραφίες και να μην μπορείς καν να μιλήσεις για αυτά σε κανέναν γιατί δεν θα καταλάβει, γιατί δεν ξέρει, γιατί δεν πρέπει. Και περιμένεις να περάσει ο χρόνος και από αυτόν απαιτείς ως ελάχιστο αντάλλαγμα της όποιας θυσίας ή να απαλύνει γρήγορα τον πόνο σου ή να σου φέρει μία νέα ελπίδα να ξαναρχίσεις να έχεις έναν λόγο να ζεις. Και όσο αυτά δεν έρχονται τόσο τα βάζεις με την επιλογή σου και την αδυναμία σου. Βλέπεις να γίνεσαι ένας άλλος άνθρωπος χωρίς αυτό που θυσίασες χάνεις το κουράγιο σου και αμφιβάλλεις και λες "τι έκανα, τιέκανα; Πώς το έκανα αυτό εγώ;" και ότι θυσίασες έρχεται στα όνειρά σου να σε τυραννάει και να σε ρωτάει "γιατί;" με παράπονο, με θυμό, κάποιες φορές και με περιφρόνηση. Και τότε ψάχνεις απεγνωσμένα ένα σημάδι να σου δείξει ότι άξιζε η επιλογή και υπάρχει λόγος που περνάς αυτό που νιώθεις. Δεν ξέρεις αν πρέπει αλλά και δεν μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη. Δεν κοιμάσαι, δεν θέλεις να κάνεις τίποτα, δεν θές να ξέρεις κανέναν, δεν ζεις..

Και άλλες φορές λες ότι έκανες καλά και ελπίζεις ότι κάτι καινούριο θα έρθει. Και όταν βλέπεις αυτούς που ωφελήθηκαν από τον δικό σου πόνο να φέρνουν στον κόσμο ένα καλύτερο αύριο λες ότι άξιζε. Και παρηγοριέσαι και κάποιες φορές χαίρεσαι κιόλας...

Δείτε αυτή την ταινία. Αφιερωμένη σε όσους κάποτε θυσίασαν ένα όνειρο. Και άξιζε...